نگرش توصیفی به اسماء الاهی در کتاب مقدس عبری

بحث دربارۀ اهمیت نام ها، به ویژه نام های خداوند بحث پیچیده ای است. در دوره های باستان نام یکشخص یا خدا با شخصیت و هویت وی برابر بود و آگاهی از نام خدا یا شخص کارکردی جادوییداشت. مسئلۀ نام در عهد عتیق نمود ویژه ای دارد. خداوند در عهد عتیق با نام های گوناگونی چوناِل، اِل شَدای، اِلوهیم، اَدونای و یَهوه خوانده می شود. برخی از این نام ها بسیار کهن اند و برخیدیگر خاستگاهی سامی دارند . اِل اصطلاحی رایج برای خدا در همۀ قبایل سامی ، و یهوه نام شخصیخدای بنی اسرائیل است . به زبان آوردن نام شخصی خدا تابو بود و گناهی بزرگ به شمار می آمد.بنابراین، برای حفظ حرمت نام مقدس، اصطلاح اَدو نای (سرور) جایگزین آن شد . هریک از نام هاییکه در عهد عتیق برای خدا بکار رفته ، سیمایی متفاوت از خدای بنی اسرائیل را ارائه می دهد . براینمونه، اِل خدایی رئوف ، و اِلوهیم، داور است . نام یهوه در جایی نشانگر صفت رحمت خداست ودر جای دیگر از او خدایی انتقام جو می سازد. پژوهش حاضر در چارچوب یهودیت باستانی و بارویکردی توصیفی- تاریخی در حد توان می کوشد جنبه های گوناگون این مسأله را بازنماید.